Maksymilian Kapalski LAPIDARIUM – wystawa rzeźby 15 maja – 30 czerwca 2009r.

„Rzeźba, podobnie jak człowiek została zmuszona do akceptacji zmian wynikających z upływu czasu, czy też będących efektem przypadkowych zdarzeń. Pozbawiona istotnych fragmentów jest łatwa do przyjęcia i często tworzy nową jakość wizualną. Rzeźby mogą być poobijane, pełne uszkodzeń i odprysków, być skorodowane, pokryte patyną a mimo to potrafimy – ponad tym wszystkim , a czasem nawet dzięki temu – doszukiwać się wartości artystycznych. ”
(M.A. Potocka, Rzeźba – dzieje teoretyczne).
„Lapidarium” jest efektem mojego zainteresowania uszkodzoną rzeźbą antyczną. Od pewnego czasu jestem przekonany, że posągi opowiadające kiedyś o pięknie ludzkiego ciała i ducha, dziś zniszczone, nie przestają mówić stając się przepowiednią dla współczesnego człowieka. Rzeźba, ukazująca niegdyś idealne proporcje, harmonię i siłę ciała dziś ukazuje jego kruchość.
Lapidarium, zbiór potłuczonych rzeźb i ich fragmentów staje się miejscem pełni. Podobnie dzieje się z ludzkim życiem złożonym z na pozór przypadkowych zdarzeń, które w efekcie układają się w od zawsze zaplanowaną historię, historię, jaką jesteśmy my sami. Lapidarium nie jest więc cmentarzyskiem fragmentów. Jest ogrodem, w którym formy zmienione przez czas mogą rozkwitać na nowo, przybierając inny kształt, kształt jaki często nabiera zadziwiająco większego znaczenia niż ten, który był jeszcze częścią całości. Tak więc „Lapidarium” jest opowieścią o człowieku współczesnym, który pędząc przez życie, podzielony, niepełny, niepewny staje się zaledwie częścią siebie…. Wystawa jest zaproszeniem do zejścia na samo dno lapidarium swojego życia i poszukania tam wszystkich jego brakujących fragmentów. A rzeźby-fragmenty pytają tego kto przed nimi staje: czy ty też jesteś tylko częścią siebie?

Maksymilian Kapalski – IL CORPO – wystawa rzeźby i rysunku- Zabrze 12. grudnia 20111 -06 stycznia 2012
Na prezentowanej wystawie forma Lapidarium spotyka się z formą Meditatio, która to staje się dla tej pierwszej nauczycielką zatrzymania. W temacie Meditatio zająłem się szczególnie formą twarzy i stóp. Można by więc powiedzieć: dwoma krańcami ludzkiego ciała , twarzą, którą ukazujemy innym i stopami, najczęściej skrywanymi w butach. Twarz jako najbardziej ekspresyjna a poprzez Medytacje tak przemieniona, uspokojona działa jak magnes. Wydaje się, że samo tylko przypatrywanie się takiej twarzy może nas również poprowadzić ku Medytacji. Natomiast stopy…są dla mnie w tym kontekście (kontekście medytacji) najbardziej jasnym opisaniem bezruchu. Stopy różne, w różnych układach, grupach, kolorach wszystkie łączy jedno – bezruch. W Medytacji oczywiście całe ciało (poprzez słowo) zanurzone jest w trwaniu jednak stopy bezruch ogarnia jakby pełniej gdyż to one właśnie przez cały czas są „najbardziej zabiegane”. Gdy w końcu mogą odpocząć stają się jakby przemienione i nareszcie przez chwilę nieaktywne. Tak, stopy są dla mnie symbolem medytacji. Co więcej również medytacji w ruchu, gdy idziemy w uważności, zwracając uwagę na swój każdy krok a w ten sposób dotykając Ziemi stajemy się bliżsi Niebu. To właśnie trwając w medytacji poprzez słowo otwieramy się na Słowo. Trzeci cykl – Manuskrypty , który nazywam „pisanymi rzeźbami” jest jakby klamrą łączącą dwa poprzednie. Pierwszy – opowiadający o cielesności i drugi zwracający się poprzez ciało i słowo do ducha łączą się w jedno w przestrzeni gdzie słowo staje się ciałem a ciało zamienia w słowo. Rzeźbiarskie powierzchnie Manuskryptów – torsy, dłonie i twarze – pełne są słów. Możemy z nich czytać jak z książki w językach oryginalnych aramejskim i grece, ale też w łacinie i po polsku. Pojawiające się treści to fragmenty Biblii nawiązujące do stworzenia człowieka i wychwalające to Stworzenie.

Maksymilian Kapalski – ARCHEO-LOGOS – „To co było, jest tym co będzie, a to co jest teraz, już kiedyś się stało. To co jest, już kiedyś było, a to co będzie, już kiedyś się wydarzyło”.